De Franse Leïla Slimani, in 1981 geboren te Rabat, vestigde in 2016 de aandacht op zich met haar roman ‘Een zachte hand’: het indringend vertelde verhaal van een ontredderde oppas die de aan haar toevertrouwde kinderen – uit een andere cultuur, uit een andere klasse – vermoordt. In haar volgende publicatie, ‘Seks en leugens’, bundelde Slimani openhartige interviews over de hypocrisie van de seksuele moraal in haar geboorteland.
Nu keert Slimani weer terug naar de roman. ‘Mathilde’ moet het eerste deel worden van een trilogie die gebaseerd is op haar familiegeschiedenis. Dat drieluik, ‘Het land van de anderen’, zal een tijdvak bestrijken dat reikt van de jaren veertig, toen Marokko nog een Frans protectoraat was, tot in de jaren zeventig, toen koning Hassan II het inmiddels onafhankelijke land met ijzeren vuist regeerde. Mathilde, de hoofdpersoon van dit eerste deel, is gebaseerd op de grootmoeder van de schrijfster.
Mathilde, Française, trouwt na de oorlog met de Marokkaanse soldaat Amine en ontdekt op het Marokkaanse platteland, in een dorpje nabij het stadje Meknès, een rauwe en primitieve wereld, waaraan ze zich maar heeft aan te passen: “Zo gaat dat hier”, voegt echtgenoot Amine haar al op een van de eerste dagen toe, “met ijzige stem en zijn ogen strak gericht op de granito vloer”. “Dat zinnetje zou ze nog vaak horen”, luidt de omineuze opening van de volgende alinea. Het geestelijk klimaat en de strakke hiërarchische omgangsvormen waarin ze van de ene dag op de andere is beland ervaart de jonge Française als verstikkend. In haar afgelegen negorij wordt ze geconfronteerd met eenzaamheid, wantrouwen van alle kanten en een nijpend geldgebrek.
Het is, zo laat dit boek zien, op het persoonlijke vlak niet onverstandig je te realiseren dat iedereen een vat vol tegenstrijdigheden is, en dat het maar beter is dat te aanvaarden en ermee te leven.
Oordeel: Meeslepend toont Slimani nuances en tegenstrijdigheden in koloniaal Marokko.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten