De laatste getuige

Frank Krake ging op zoek naar de laatste getuige.....

In 'De laatste getuige' maken we kennis me Wim Aloserij, overlevende van drie concentratiekampen en een scheepsramp.

Door een unieke ontmoeting kwam een bijzondere samenwerking tot stand tussen Frank Krake en de 93-jarige Wim Aloserij wat resulteerde in het boek De laatste getuige. Wim Aloserij vertelt voor het eerst tot in detail vertelt wat hem tijdens de periode van de Tweede Wereldoorlog en de nasleep daarvan is overkomen. ‘Een zwarte bladzijde uit zijn levensgeschiedenis die hij nooit met zijn kinderen heeft willen delen,’ legt Krake uit. ‘Hij vindt dat hij daarmee zijn kinderen onbewust zou belasten.’

Tijdens het lezen van het boek kan de lezer zich goed verplaatsen in de verschillende tijdsbeelden door het beeldmateriaal uit de privécollectie van Wim Aloserij en de andere afbeeldingen uit nationale en zelfs internationale archieven. Bijzonder is het verhaal achter een foto waarop een aantal boerenjongens samen met Wim Aloserij op een hekje zitten in de Friese weilanden, het eerste onderduikadres. Aloserij kon zich de namen niet meer herinneren van de overige personen, waarna een zoektocht startte om hen te identificeren.

Daarnaast vond de auteur het van belang om een treffend tijdsbeeld in zijn tekst te vangen. Zo is het boek verhalend opgesteld alsof de lezer samen met Aloserij de gebeurtenissen meemaakt. ‘Er zijn 1000 verschillende manieren om een levensverhaal aan te pakken en ik hoop dat het goed overkomt,’ legt Krake uit. ‘Ik las circa 30 boeken met achtergrondinformatie over de periodes die Wim heeft meegemaakt om mij zo goed mogelijk in te kunnen leven in de omstandigheden van toen. Daarnaast sprak ik uren met Wim over wat hij allemaal heeft meegemaakt.’   

Meest memorabel voor Krake is de persoonlijke band die hij met Wim Allosery opbouwde tijdens het schrijven van De laatste getuige. Indrukwekkend was het bezoek aan de gedenkplaats in Husum waar restanten van het concentratiekamp te zien zijn van de plek waar Aloserij ook gevangen zat. Een jongere generatie Duitsers ontvingen de mannen en lieten vanaf het eerste moment zien hoe betrokken zij waren bij het in standhouden van de bewustwording rond de Tweede Wereldoorlog. ‘Na twee uur over het kampterrein gelopen te hebben, werd Wim steeds stiller,’ vertelt Krake. 
‘Ik merkte toen dat het hem aangreep om na zo’n lange tijd daar weer te zijn. De Duitsers behandelden ons die dag als eregasten en vroegen regelmatig aan Wim of ze iets voor hem konden doen. Toen Wim aangaf dat hij best wel even wilde liggen, was dit uiteraard met de nodige humor bedoeld. Maar de Duitsers hadden andere plannen, die duidelijk werden toen we pauzeerden voor een lunch. Ze hadden in allerijl een bed uit het lokale verzorgingstehuis geregeld zodat meneer Aloserij even kon rusten. Het bleek de ideale ijsbreker voor de gespannen sfeer die aan het begin van het bezoek ontstond.’

Engeltje op je schouder

Als overlevende van drie concentratiekampen en een forse scheepsramp leest het levensverhaal van Wim Aloserij als een roman waarbij je soms met ingehouden adem de bladzijde omslaat. Het kan niet anders dan dat je concludeert dat Aloserij een beschermengel op zijn schouder gehad moet hebben. ‘Wim kijkt er zelf beschouwend op terug met de situaties waaruit hij zich heeft weten te redden; hij heeft mazzel gehad doordat hij in een van de concentratiekampen werk in de ziekenrevier had en hij trof een touw op de boot aan waardoor hij kon ontvluchten aan de scheepsramp.’